در سال ۱۹۴۷، شری ماتاجی با چاندریکا پرساد شریواستاوا ازدواج کرد؛ یک مقام عالی‌رتبه دولتی در هند که از جمله سمت‌هایش می‌توان به منشی خصوصی نخست‌وزیر وقت هند، لعل بهادر شاستری، و چهار دوره متوالی دبیرکلی سازمان بین‌المللی دریانوردی وابسته به سازمان ملل اشاره کرد. آن‌ها دو دختر داشتند. در حالی که شری ماتاجی فرزندانش را بزرگ می‌کرد و از همسر برجسته‌اش حمایت می‌نمود، همچنان به دغدغه‌های اجتماعی و انسان‌دوستانه خود نیز می‌پرداخت. او با طیف وسیعی از مردم از فرهنگ‌ها، کشورها و طبقات مختلف روبرو شد و همواره با مهربانی و احترام با همه برخورد می‌کرد. چه در گفتگو با رهبران سیاسی درباره مسائل دولتی، و چه در گفتگو با یک راننده تاکسی درباره مسائل خانوادگی، همیشه گوش شنوا داشت و درک عمیقی از دیگران نشان می‌داد. او با تعصب مقابله می‌کرد، به افراد نیازمند پناه می‌داد، در امور خیریه فعال بود، فرهنگ را از طریق موسیقی و سینما تشویق می‌کرد، به زمین کشاورزی رسیدگی می‌نمود و خانه‌ای پر از زندگی را اداره می‌کرد. او همسر، مادر و خواهری مهربان بود و بعدها مادربزرگ نیز شد.

او در تمام این مدت، درک خود از ماهیت انسانی را عمیق‌تر می‌کرد و تمرکز خود را بر یافتن راهی برای کمک به انسان‌ها در رسیدن به بالاترین ظرفیت‌شان گذاشت. او دریافت که چنین تحولی فقط از طریق فرآیند خودشناسی امکان‌پذیر است – که همان بیداری انرژی درونی و ذاتی (به نام کوندالینی) است که در درون همه ما وجود دارد. او این بیداری را نخست خود تجربه کرد و سپس زندگی‌اش را وقف گسترش آن نمود.

در ۵ مه ۱۹۷۰، شری ماتاجی زندگی معنوی‌اش را آغاز کرد. در سن ۴۷ سالگی، او راهی برای بیدارسازی جمعی این انرژی پیدا کرد. او می‌خواست تجربه‌ای اصیل به مردم ارائه دهد؛ تجربه‌ای که خودشان بتوانند با آن متحول و درمان شوند. برخلاف بسیاری از به‌اصطلاح «گوروها» که از مشتاقان معنویت سوءاستفاده می‌کردند، شری ماتاجی هدفش توانمندسازی خود جویندگان بود. او همواره علیه گوروهای دروغین و روش‌های معنوی سوءاستفاده‌گر هشدار می‌داد.

با انتصاب همسرش به عنوان دبیرکل سازمان بین‌المللی دریانوردی، شری ماتاجی به همراه او به لندن رفت و فعالیت معنوی خود را با گروهی کوچک آغاز کرد. او در سراسر بریتانیا سخنرانی می‌کرد و تجربه خودشناسی را به مردم می‌داد. او هیچ‌گاه پولی برای این جلسات دریافت نکرد و تأکید می‌کرد که بیداری این انرژی معنوی، حق طبیعی هر انسان است و نمی‌توان بهای آن را پرداخت. همان‌طور که اطرافیان او به ویژگی‌های معنوی و مادری او پی بردند، عنوان محترمانه «شری ماتاجی» به معنای «مادر محترم» را به او دادند.

روشی که او برای مدیتیشن بر اساس خودشناسی بنیان گذاشت، به سهاجا یوگا معروف شد. در دهه ۱۹۸۰، او بدون خستگی در اروپا، استرالیا و آمریکای شمالی سفر کرد و این روش را به صورت رایگان آموزش داد. در دهه ۱۹۹۰، سفرهای او به آمریکای جنوبی، آفریقا، روسیه، اروپای شرقی، آسیا و اقیانوسیه نیز گسترش یافت.

مراکز و مؤسسات مختلف در سراسر جهان جوایز افتخاری و دکترای افتخاری به او اعطا کردند. در سال ۱۹۹۵، او در کنفرانس جهانی زنان در پکن سخنرانی کرد. کلس نوبل، در مراسمی در سالن رویال آلبرت هال لندن در سال ۱۹۹۷، از نامزدی او برای جایزه صلح نوبل سخن گفت. او با تحسین فراوان شری ماتاجی و سهاجا یوگا را «منبعی برای امید بشریت» و «مبنایی برای تشخیص درست از نادرست» خواند.