Быць пылінкай
Я хачу быць, як пылінка,
Якая рухаецца з ветрам.
Яна ляціць паўсюль.
Можа падняцца і сесці на галаву караля,
Або апусціцца да чыісьці ног.
Яна можа сесці на маленькую кветку,
І можа сесці дзе заўгодна.
Але я хачу быць пылінкай.
Якая пахне, Якая сілкуе, Якая адукоўвае.
Шры Матаджы Нірмала Дэві, сямі гадоў, як расказана ёю ў Дхуліі, Індыя, 14 студзеня 1983 года.
Маім кветкавым дзецям
Вы сярдуеце на жыццё,
Як маленькія дзеці,
Чыя Маці згубілася ў цемры.
Вы хмурыцеся, выказваючы адчай
Ад бясплённага канца вашага шляху.
Вы апранаецеся ў пачварнасць, каб знайсці прыгажосць.
Вы называеце ілжывым усё ў імя ісціны.
Вы спусташаеце эмоцыі, каб напоўніць чашу любові.
Мае салодкія дзеці, мае дарагія,
Як жа вы зможаце здабыць спакой,
Ваюючы з сабой, са сваёй сутнасцю, з самай радасцю?
Дастаткова вашых намаганняў адрачэння,
І штучнай маскі суцяшэння.
Цяпер адпачніце на пялёстках лотаса,
На каленях вашай міласэрнай Маці.
Я ўпрыгожу ваша жыццё выдатнымі кветкамі
І напоўніць вашыя імгненні радасным водарам.
Я памажу вашу галаву чароўнай Любоўю.
Бо я больш не магу цярпець вашыя пакуты.
Дазвольце мне ахапіць вас акіянам радасці,
Каб вы страцілі сябе ў Вялікім Адзінстве,
Якое ўсміхаецца ў кубачку вашага "Я",
Таемна схаванае, каб пажартаваць над вамі ўвесь гэты час.
Будзьце ўсвядомленыя, і вы знойдзеце Яго,
Які напаўняе кожнае вашае валакно блажэннай радасьцю,
Які ахінае ўвесь сусвет святлом.
Шры Матаджы Нірмала Дэві, зварот да шукальнікаў з ЗША падчас яе першай паездкі туды ў 1972 годзе.
Я бачу гару
Я бачу гару з вакна
Стаіць, як старажытны мудрэц,
Абыякавая, поўная Любові.
Столькі дрэў, столькі кветак.
Яны рабуюць гару зноў і зноў.
Яе ўвага не парушана.
І калі дождж ліецца,
Нібы мноства збаноў воблакаў разрываюцца,
І напаўняюць гару зелянінай,
Можа прыляцець бура,
Напаўняючы возера спагадай,
А рэкі пабягуць уніз
На вокліч мора.
Сонца створыць аблокі,
А вецер на сваіх птушыных крылах.
Прынясе дождж на гару.
Гэта вечная гульня,
Якую гара бачыць
Без жаданняў.
Шры Матаджы Нірмала Дэві, 2002.