ആത്മാവ്
നമ്മുടെ ഉള്ളിലെ അനശ്വരമായ ജീവചൈതന്യം
മനുഷ്യഭ്രൂണ വികാസത്തിന്റെ വളരെ പ്രാരംഭ ഘട്ടത്തിൽ, ആത്മാവ് (അനശ്വരമായ ജീവചൈതന്യം എന്ന് അർത്ഥമാക്കുന്ന സംസ്കൃത പദം) ഗർഭപിണ്ഡ ത്തിന്റെ ഹൃദയത്തിലേക്ക് ആദ്യമായി പ്രവേശിക്കുന്നു, പിന്നെ അത് സ്പന്ദിക്കാൻ തുടങ്ങുന്നു. ജീവശാസ്ത്രപരമായി,നമ്മുടെ ഹൃദയം ഭ്രൂണത്തിന്റെ തലയ്ക്ക് സമീപമുള്ള കാർഡിയോജനിക് പ്രദേശത്ത് വികസിക്കുകയും, പിന്നീട് നമ്മുടെ ശരീരം വളരുമ്പോൾ നെഞ്ചിലേക്ക് തള്ളപ്പെടുകയും ചെയ്യുന്നു. ആത്മാവ് നമ്മുടെ പ്രാണന്റെ നിശ്ശബ്ദ കാഴ്ചക്കാരനായി ഹൃദയത്തിൽ വസിക്കുന്നു, ആത്മസാക്ഷാത്കാരത്തിലൂടെ മാത്രമേ അത് നമ്മുടെ അവബോധത്തിലേക്ക് പ്രവേശിക്കുകയുള്ളൂ. അത് നമ്മുടെ ഉള്ളിലെ മൗലികമായ അസ്തിത്വത്തിന്റെ പ്രതിഫലനമാണ്. അത് പരിണമിക്കുന്നില്ല, മറിച്ച് അവിടെ എത്തുക എന്നത് നമ്മുടെ പരിണാമലക്ഷ്യമാണ്,അല്ലെങ്കിൽ നമുക്ക് പറയാം മനുഷ്യാവബോധത്തിന്റെ പരിണാമമാണ് ആത്മാവിന്റെ ദശയിലെത്തുക എന്നത്.
പാശ്ചാത്യ തത്ത്വചിന്ത വ്യക്തിവാദത്തെയും, വ്യക്തിത്വം അല്ലെങ്കിൽ അഹംഭാവത്തിന്റെ വികാസത്തെ ചുറ്റിപ്പറ്റിയുള്ളതാണെങ്കിൽ, പൗരസ്ത്യ തത്ത്വചിന്ത കൂട്ടായ്മയുമായി അനുബന്ധപ്പെട്ടിരിക്കുന്നു, ഒപ്പം വ്യക്തിയെ തങ്ങളുടെ സഞ്ചിതമായ പൊരുളിലേക്ക്,അതായത് സർവ്വവ്യാപിയായ ജീവചൈതന്യത്തിലേക്ക് തിരിച്ച് കൊണ്ടുവരാൻ ശ്രമിക്കുന്നു.
ജനനസമയത്ത് പൊക്കിൾകൊടി മുറിക്കുന്നതിനെ തുടർന്ന് നമ്മുടെ അവബോധം സൂക്ഷ്മമായ സുഷുമ്ന നാഡിയിലെ പരമമായ ദൈവീക അവബോധത്തിൽ നിന്ന് എങ്ങനെ വേർപെട്ടു പോകുന്നു എന്ന് ശ്രീ മാതാജി വിവരിക്കുന്നു. സാന്ദ്രമായ നിലയിൽ, ഈ വിച്ഛേദം സോളാർ പ്ളെക്സുസിന്റെയും പാരാസിംപതറ്റിക് നാഡീവ്യൂഹത്തിലെ വാഗ്സ് ഞരമ്പിന്റെയും ഇടയിലുള്ള വിടവിന് തത്തുല്യമാണ്.ഈ പ്രതിഭാസത്തെ നിരവധി പുരാതന ഗ്രന്ഥങ്ങളിൽ പരാമർശിച്ചിട്ടുണ്ട്. ഉദാഹരണത്തിന്, സെൻ സമ്പ്രദായത്തിൽ "ശൂന്യത" എന്നും, ഹിന്ദുമതത്തിൽ "മായ" എന്നും വിളിക്കുന്നു. പിന്നീട്, നമ്മുടെ കുട്ടിക്കാലത്ത്, നമ്മുടെ പരിമിതമായ മാനുഷിക തിരിച്ചറിവുകളുടെ പ്രതീകാത്മകമായ അഹങ്കാരവും പ്രത്യാഹങ്കാരവും ബലൂണ് പോലെ വീർത്ത് തലച്ചോറിന്റെ ഇടതും വലതുമായ അർദ്ധഗോളങ്ങളെ മൂടുന്നു. ഇത് ചേതനാ നാഡീവ്യവസ്ഥയുടെ (സിമ്പതെറ്റിക്) അറ്റങ്ങളെ പ്രതിപാദിക്കുന്നു. ഇത് നമ്മുടെ ബോധത്തെ -ഒരു പ്രത്യേക അസ്തിത്വ രൂപത്തിൽ പൂർണ്ണമായും വലയം ചെയ്യുന്നു. അങ്ങനെ "ഞാൻ" (അഹം)എന്ന ബോധം അഗ്രാസനസ്ഥമാകുന്നു.
ആത്മസാക്ഷാത്കാര പ്രക്രിയയിലൂടെ, കുണ്ഡലിനി ശക്തി ഹൃദയത്തിലേക്ക് ഉയരുമ്പോൾ അത് ആത്മാവിനെ പ്രകാശിപ്പിക്കുകയും, അസ്തിത്വത്തിന്റെ നിർമ്മലമായ ആനന്ദം എന്ന ആത്മാവിന്റെ സഹജമായ ഗുണം നമ്മൾ അനുഭവിക്കാൻ തുടങ്ങുകയും ചെയ്യുന്നു. കുണ്ഡലിനി ശക്തി ഉയർന്ന് നമ്മുടെ മൂർദ്ധാവിൽ സ്ഥാപിച്ചിരിക്കുന്ന ഏറ്റവും ഉന്നത ഊർജ്ജ കേന്ദ്രമായ സഹസ്രാര ചക്രത്തിൽ , എത്തുമ്പോൾ, നമ്മുടെ ജീവാത്മാവ് സർവ്വവ്യാപിയായ സാർവത്രിക ശക്തിയുമായി ബന്ധിക്കുന്നു. ആത്മാവിനോടും ആ പ്രപഞ്ച ശക്തിയോടും ചേർന്നുള്ള ആ ആനന്ദത്തിൽ നമ്മൾ പൂർണ്ണമായും മുഴുകുന്നു. ഈ ആനന്ദത്തിന്റെ ഒരു ചെറിയ കണിക (കുണ്ഡലിനി ശക്തി ഉയരുമ്പോൾ നമ്മുടെ തലയ്ക്കു മുകളിൽ സൂക്ഷ്മമായി അനുഭവപ്പെടുന്നു) മാത്രം മതി നമ്മുടെ ആത്മീയ യാത്രയുടെ മാർഗ്ഗദർശനത്തിനായി. ഒരിക്കൽ ആ ആനന്ദം അനുഭവിച്ചാൽ, അത് നഷ്ടപ്പെടുത്താൻ നമ്മൾ ആഗ്രഹിക്കുന്നില്ല, മാത്രമല്ല അതിന്റെ പരിപാലനത്തിനും വളർച്ചയ്ക്കും ഹാനികരമായ മനോഭാവങ്ങളിൽ നിന്നും പെരുമാറ്റങ്ങളിൽ നിന്നും സ്വയമേവ വിട്ടുനിൽക്കുകയും ചെയ്യുന്നു. അതിനാൽ, സഹജ യോഗയിൽ വളരെ കുറച്ച് നിബന്ധനകളാണുള്ളത്,നിയമങ്ങൾ എന്ന് പറയാൻ മാത്രമൊന്നുമില്ല.
ഭാരതത്തിലെ വിഖ്യാതനായ ആത്മീയ ഗുരുക്കന്മാരിൽ ഒരാളായ ആദിശങ്കരാചാര്യർ,നമ്മുടെ ഹൃദയത്തിൽ പ്രതിഫലിക്കുന്ന ഈ പരമമായ സാമൂഹിക ബോധാവസ്ഥയെ, ശാശ്വതമായ ആനന്ദമായി "ആത്മാഷ്ടക”ത്തിലെ മനോഹരമായ വരികളിലൂടെ വിശേഷിപ്പിക്കുന്നു.
"മനോബുദ്ധ്യാഹങ്കാര ചിത്താനി ന അഹം”
ഞാൻ ബുദ്ധിയോ,മനസ്സോ,ശ്രദ്ധയോ,അഹംഭാവമോ ഒന്നുമല്ല
”ന ച ശ്രോർത്ര ജിഹ്വേ, ന ച ഗ്രാണ നേത്രേ....”
ഞാൻ കേൾവിയുടെയും,രുചിയുടെയും,ഗന്ധത്തിന്റെയും, കാഴ്ചയുടെയും അവയവമല്ല
”ന ച വ്യോമ ഭൂമിർ ന തേജോ ന വായു”
ഞാൻ ആകാശമോ,ഭൂമിയോ,അഗ്നിയോ,വായുവോ അല്ല
”ചിതാനന്ദ രൂപഃ., ശിവോ.ഹം, ശിവോ.ഹം.”
ഞാൻ ശാശ്വതമായ ആനന്ദവും അവബോധവുമാകുന്നു, ഞാൻ ശിവനാകുന്നു,ഞാൻ ശിവനാകുന്നു.