സഹജ യോഗ വരുന്നതുവരെ, വ്യക്തിഗതമായ ഉദ്ധാനത്തിന്റെ തലത്തിൽ, ആളുകളോടു അതിനെ കുറിച്ച് സംസാരിക്കുകയും പറയുകയും ചെയ്യുകയല്ലാതെ മറ്റുള്ളവർക്ക് വേണ്ടി എന്തെങ്കിലും ചെയ്യാൻ അവർക്ക് കഴിയുമായിരുന്നില്ല. അതിനെക്കുറിച്ച് സംസാരിക്കുന്നത് പോലും നിരോധിച്ചിരുന്നു. പന്ത്രണ്ടാം നൂറ്റാണ്ട് വരെ ഇന്ത്യയിൽ ആരും ഇതിനെക്കുറിച്ച് പൊതുജനമധ്യത്തിൽ സംസാരിച്ചിരുന്നില്ല. ഇതെല്ലാം സംസ്‌കൃത ഭാഷയിലായിരുന്നു, വളരെ ബുദ്ധിമുട്ടുള്ള സംസ്‌കൃത പുസ്‌തകങ്ങൾ വളരെ കുറച്ച് അന്വേഷകർക്ക് മാത്രമാണ് ലഭ്യമായിരുന്നത്. വളരെ കുറച്ച്, എണ്ണത്തിൽ വളരെ കുറച്ച് ആളുകൾക്ക് മാത്രമാണ് അത് വിശദീകരിച്ചു കൊടുത്തിരുന്നത്. എന്നാൽ ആത്മസാക്ഷാത്കാരം നൽകുന്നത് നിഷേധിക്കപ്പെട്ടിരുന്നു.

ആ സമയത്ത് ഒരു ഗുരുവിന് ഒരു ശിഷ്യൻ മാത്രമേ ഉണ്ടായിരുന്നുള്ളൂ, എല്ലാം വ്യക്തിഗതമായ ഉയർച്ചയും, വ്യക്തിഗതമായ പ്രവർത്തനങ്ങളും മാത്രമായിരുന്നു. അങ്ങനെയുള്ള ശിഷ്യനെ മറ്റുള്ളവരിൽ നിന്ന് അകറ്റി, രഹസ്യമായി പാർപ്പിക്കുകയും, അവനിലൂടെ അത് പ്രാവർത്തീകമാക്കുകയും ചെയ്തു. എന്നു മാത്രമല്ല, അവന് കേവലം അതിനെക്കുറിച്ച് പാടാം, കവിതകളെഴുതാം, അതിനെക്കുറിച്ച് സംസാരിക്കാം, അവന്റെ ആനന്ദം എന്താണെന്ന് പറഞ്ഞറിയിക്കുകയും ചെയ്യാം, എന്നാൽ ആർക്കും ആത്മസാക്ഷാത്കാരം നൽകാൻ അയാൾക്ക് അവകാശം ഉണ്ടായിരുന്നില്ലെന്നു മാത്രമല്ല ആത്മസാക്ഷാത്കാരം എങ്ങനെയാണ് നൽകേണ്ടതെന്നും അയാൾക്ക് അറിയില്ലായിരുന്നു.

അതുകൊണ്ട് നിങ്ങളിപ്പോൾ എത്ര ദൂരം മുന്നോട്ട് പോയി എന്ന് കാണുക. നിങ്ങൾക്കിപ്പോൾ അധികമൊന്നും ത്യജിക്കാതെ തന്നെ അത്മസാക്ഷാത്കാരം ലഭിച്ചു. കൂടുതൽ വിപുലമായ തോതിൽ പ്രവർത്തിക്കാൻ നിങ്ങൾക്ക് കഴിയും, മറ്റുള്ളവർക്ക് ആത്മസാക്ഷാത്കാരം നൽകാൻ നിങ്ങൾക്ക് കഴിയും. സഹജ യോഗയെ കുറിച്ചുള്ള എല്ലാ സൂക്ഷ്മമായ അറിവുകളും നിങ്ങൾക്കുണ്ട്....

ഉദാഹരണമായി, ശങ്കരാചാര്യർ വിവേകചൂഡാമണി എന്ന മനോഹരമായ ഒരു ഗ്രന്ഥം രചിച്ചു, അതിൽ അദ്ദേഹം ദൈവം എന്താണെന്നും, തുടങ്ങി.. അതും ഇതും എല്ലാം വിവരിച്ചിട്ടുണ്ട്. "വിവേകം" എന്നത് അന്തഃകരണമാണന്നും, കൂടെ പ്രജ്ഞയെ കുറിച്ചും, എല്ലാമെല്ലാം അദ്ദേഹം വളരെയധികം വിവരിച്ചിട്ടുണ്ട്. എന്നാൽ ശർമ്മ എന്നു പറയുന്ന മോശപ്പെട്ട ഒരാൾ അദ്ദേഹത്തോട് തർക്കിക്കാൻ തുടങ്ങിയപ്പോൾ, ശങ്കരാചാര്യർക്ക് വല്ലാതെ മടുപ്പു തോന്നുകയും, “അവരോട് സംസാരിച്ചിട്ട് കാര്യമില്ലെന്ന് പറയുകയും ചെയ്തു.”

അതിനാൽ അദ്ദേഹം സൗന്ദര്യ ലഹരി എഴുതി. സൗന്ദര്യ ലഹരി എന്നത് അമ്മയെ സ്തുതിക്കുന്ന മന്ത്രങ്ങളല്ലാതെ മറ്റൊന്നുമല്ല. അദ്ദേഹം പറഞ്ഞു, "എന്തിന്, എനിക്കറിയാം അമ്മയെ, ഇപ്പോൾ ഞാൻ അമ്മയെ സ്തുതിക്കട്ടെ. മറ്റൊന്നും ചെയ്യാനില്ല.” "ഇവരോടൊക്കെ സംസാരിച്ചിട്ട് എന്ത് പ്രയോജനം? വിഡ്ഢികളായ ഇവർക്ക് ഇതൊക്ക എങ്ങനെ മനസ്സിലാകും?" തനിക്കറിയാവുന്നത്, മനസ്സിലാക്കാനുള്ള കഴിവും... സംവേദനക്ഷമതയും അവർക്ക് ഇല്ല, എന്ന് അദ്ദേഹം മനസ്സിലാക്കി.

ദൈവം എന്താണെന്ന് അറിയുക…. അതാണ് യഥാർത്ഥ അറിവ്. ദൈവം അതാണെങ്കിൽ, നിങ്ങൾക്ക് എങ്ങനെ എന്തെങ്കിലും സംശയിക്കാൻ കഴിയും, എങ്ങനെ എന്തെങ്കിലും വിശകലനം ചെയ്യാൻ കഴിയും? ദൈവം അതാണ്.. എല്ലാം അറിയുന്നവനും.. എല്ലാം ചെയ്യുന്നവനും.. എല്ലാം ആസ്വദിക്കുന്നവനുമായ സർവശക്തനായ ദൈവം.

അതാണ് ജ്ഞാനം, അതാണ് അറിവ്, യഥാർത്ഥ അറിവ്, ശുദ്ധമായ അറിവ് എന്നാണ് നിങ്ങൾ പറയേണ്ടത്.. അത് ചക്രങ്ങളെക്കുറിച്ചുള്ള അറിവല്ല, ചൈതന്യസ്പന്ദനങ്ങളെക്കുറിച്ചുള്ള അറിവല്ല, കുണ്ഡലിനിയെ കുറിച്ചുള്ള അറിവല്ല, മറിച്ച് സർവ്വശക്തനായ ദൈവത്തെ കുറിച്ചുള്ള അറിവാണ്. സർവശക്തനായ ദൈവത്തെക്കുറിച്ചുള്ള അറിവ് മാനസികമല്ല..