ഒരു പൊടിപടലമാകാൻ
കാറ്റിനൊപ്പം നീങ്ങുന്ന ഒരു പൊടിപടലം പോലെയാകാൻ ഞാൻ ആഗ്രഹിക്കുന്നു
അത് എല്ലായിടത്തും എത്തുന്നു.
അതിന് പോയി ഒരു രാജാവിന്റെ ശിരസ്സിൽ ഇരിക്കാം,
അല്ലെങ്കിൽ ആരുടെയെങ്കിലും പാദങ്ങളിൽ പോയി വീഴാം.
അതിന് ഒരു ചെറിയ പൂവിൽ പോയി ഇരിക്കാം,
അതിന് എല്ലായിടത്തും പോകാം ഇരിക്കാം.
എന്നാൽ എനിക്ക് പൊടിയുടെ കണമാകണം.
സുഗന്ധം പരത്തുന്ന ,
പോഷിപ്പിക്കുന്ന,
പ്രബുദ്ധമാക്കുന്ന.
ശ്രീ മാതാജി നിർമ്മല ദേവി,
ഏഴ് വയസ്സുള്ളപ്പോൾ 1983 ജനുവരി 14-ന്, ഇന്ത്യയിലെ ധൂലിയയിൽ വെച്ച് രചിച്ചത്.
എൻ്റെ സന്താന പുഷ്പങ്ങൾക്ക്
നിങ്ങൾക്ക് ജീവിതത്തോട് ദേഷ്യമാണ്
ഇരുട്ടിന്റെ മറവിൽ മാതാവിനെ കാണാതെ വിഷമിക്കുന്ന കൊച്ചു കുട്ടികളെപ്പോലെ
നിങ്ങൾ നിരാശ പ്രകടിപ്പിക്കുന്നു
നിങ്ങളുടെ യാത്രയുടെ ഫലമില്ലാത്ത അവസാനത്തിൽ.
സൗന്ദര്യം കണ്ടെത്താൻ നിങ്ങൾ വൈരൂപ്യം ധരിക്കുന്നു
സത്യത്തിന്റെ പേരിൽ എല്ലാറ്റിനെയും അസത്യം എന്ന് നിങ്ങൾ വിളിക്കുന്നു.
സ്നേഹത്തിന്റെ പാനപാത്രം നിറയ്ക്കാൻ നിങ്ങൾ വികാരങ്ങളെ ചോർത്തുന്നു
എന്റെ പ്രിയപ്പെട്ട മക്കളേ, എന്റെ സ്നേഹഭാജനമേ,
നിങ്ങളോട്, നിങ്ങളുടെ അസ്തിത്വത്തോട്, ആനന്ദത്തോട്..
യുദ്ധം ചെയ്‌താൽ എങ്ങനെ നിങ്ങൾക്ക് ശാന്തി ലഭിക്കും?
നിങ്ങളുടെ ത്യാഗശ്രമങ്ങൾ മതിയാക്കുക
നിങ്ങളുടെ കൃപാലുവായ അമ്മയുടെ മടിയിൽ,
താമരപ്പൂവിന്റെ ഇതളുകളിൽ വിശ്രമിക്കുക
മനോഹരമായ പുഷ്പങ്ങളാൽ ഞാൻ നിങ്ങളുടെ ജീവിതത്തെ അലങ്കരിക്കും
ഒപ്പം നിങ്ങളുടെ നിമിഷങ്ങളെ സന്തോഷകരമായ സുഗന്ധം കൊണ്ട് നിറയ്ക്കും
ദൈവിക സ്നേഹത്താൽ ഞാൻ നിങ്ങളുടെ ശിരസ്സിനെ അഭിഷേകം ചെയ്യും.
എന്തെന്നാൽ, നിങ്ങളുടെ പീഡനം എനിക്ക് ഇനി സഹിക്കാൻ കഴിയില്ല.
ഞാൻ നിങ്ങളെ സമുദ്രമാകുന്ന ആനന്ദത്തിൽ പൊതിയട്ടെ
നിങ്ങളുടെ സ്വയം എന്ന പുറം തോടിൽ ഇരുന്ന് ആരാണ് പുഞ്ചിരിക്കുന്നത്
രഹസ്യമായി മറഞ്ഞിരുന്നുകൊണ്ട്എ
ല്ലായ്‌പ്പോഴും കളിയാക്കുന്നു
അറിഞ്ഞിരിക്കുക,നിങ്ങൾ അവനെ കണ്ടെത്തും
പ്രപഞ്ചം മുഴുവൻ പ്രകാശത്താൽ മൂടിക്കൊണ്ട്
നിങ്ങളിലുള്ള ഓരോ നാരും ആ ആനന്ദത്തിൽ സ്പന്ദിക്കും.
ശ്രീ മാതാജി നിർമ്മല ദേവി, 1972-ൽ അമേരിക്കയിലെ തന്റെ ആദ്യ യാത്രയിൽ സത്യാന്വേഷികൾക്കായി എഴുതിയത്.
ഞാൻ ഒരു പർവതത്തെ കാണുന്നു
എന്റെ ജാലകത്തിൽ നിന്ന് ഒരു പർവ്വതം ഞാൻ കാണുന്നു
വന്ദനീയനായ ഒരു ഋഷിവര്യനെപ്പോലെ അത് നിൽക്കുന്നു.
ആഗ്രഹങ്ങളില്ലാതെ, സ്നേഹം തുളുമ്പുന്ന.
എത്രയെത്ര മരങ്ങളും പൂക്കളും
അവ എപ്പോഴും മല കൊള്ളയടിക്കുന്നു.
അതിന്റെ ചിത്തം പതറുന്നില്ല
അനേകം മേഘകുടങ്ങൽ
പൊട്ടിത്തെറിക്കുന്നത് പോലെ
അത് പർവ്വതത്തെ പച്ചപ്പുകൊണ്ട് നിറയ്ക്കുന്നു,
കൊടുങ്കാറ്റ് ഉയർന്ന് വന്ന്,
കാരുണ്യത്താൽ തടാകം നിറയ്ക്കുന്നു
നദികൾ താഴോട്ട് ഒഴുകുന്നു
കടലിന്റെ വിളിക്കരികിലേക്ക് .
സൂര്യൻ മേഘങ്ങളെ സൃഷ്ടിക്കുന്നു
അനിലൻ തന്റെ തൂവൽ ചിറകുകളിൽ വഹിക്കുന്നു
മഴയായി മലമുകളിൽ പെയ്യിക്കുന്നു.
ഇതാണ് അനശ്വര നാടകം
പർവ്വതം ഇതെല്ലാം കാണുന്നു
ഇച്ഛകൾ ഇല്ലാതെ.
