ਸਵੈ-ਬੋਧ ਅਤੇ ਧਿਆਨ
ਤੁਹਾਡੇ ਅਸਲੀ ਸਵੈ ਦਾ ਇੱਕ ਵਿਲੱਖਣ ਸਹਿਜ ਅਨੁਭਵ
ਸ਼੍ਰੀ ਮਾਤਾ ਜੀ ਨੇ ਕੁੰਡਲਿਨੀ ਨੂੰ ਜਗਾਉਣ ਦੀ ਪ੍ਰਾਚੀਨ ਪ੍ਰਕਿਰਿਆ (ਸੰਸਕ੍ਰਿਤ ਵਿੱਚ ਅਰਥ ਕੋਇਲਡ) ਨੂੰ ਸਹਿਜ ਯੋਗ ਧਿਆਨ ਦੀ ਨੀਂਹ ਵਜੋਂ ਵਰਤਿਆ। ਅਤੀਤ ਵਿੱਚ, ਇਸ ਅੰਦਰੂਨੀ ਅਧਿਆਤਮਿਕ ਊਰਜਾ ਦੀ ਜਾਗ੍ਰਿਤੀ ਕੇਵਲ ਕੁਝ ਲੋਕਾਂ ਦੁਆਰਾ ਸ਼ੁੱਧਤਾ ਅਤੇ ਤਪੱਸਿਆ ਦੇ ਕਠਿਨ ਯਤਨਾਂ ਦੁਆਰਾ ਪ੍ਰਾਪਤ ਕੀਤੀ ਗਈ ਸੀ।
ਸ਼੍ਰੀ ਮਾਤਾ ਜੀ ਨੇ ਇਸ ਊਰਜਾ ਨੂੰ ਵੱਡੇ ਪੱਧਰ 'ਤੇ ਜਗਾਉਣ ਦਾ ਇੱਕ ਸੁਭਾਵਿਕ ਤਰੀਕਾ ਲੱਭਿਆ, ਜਿਸ ਲਈ ਕਿਸੇ ਪੂਰਵ ਗਿਆਨ ਜਾਂ ਅਧਿਆਤਮਿਕ ਅਭਿਆਸ ਦੀ ਲੋੜ ਨਹੀਂ ਹੈ। ਇਸ ਜਾਗ੍ਰਿਤੀ ਨੂੰ ਦਿੱਤਾ ਗਿਆ ਨਾਮ ‘ਸਵੈ-ਬੋਧ’ ਹੈ। ਇਹ ਸੂਖਮ ਜਾਗ੍ਰਿਤੀ ਫਿਰ ਆਸਾਨੀ ਨਾਲ ਦੂਜਿਆਂ ਨੂੰ ਇਸਦਾ ਭੁਗਤਾਨ ਕੀਤੇ ਬਿਨਾਂ, ਡਿਪਲੋਮਾ ਲਈ ਇਸ ਦਾ ਅਧਿਐਨ ਕਰਨ, ਜਾਂ ਇੱਕ ਚੇਲਾ ਬਣਨ ਤੋਂ ਬਿਨਾਂ ਆਸਾਨੀ ਨਾਲ ਦਿੱਤੀ ਜਾ ਸਕਦੀ ਹੈ। ਕੋਈ ਵੀ ਇਸ ਵਰਤਾਰੇ ਦੀ ਤੁਲਨਾ ਇੱਕ ਮੋਮਬੱਤੀ ਨਾਲ ਕਰ ਸਕਦਾ ਹੈ ਜੋ ਜਗਾਈ ਗਈ ਹੈ ਅਤੇ ਇੱਕ ਹੋਰ ਮੋਮਬੱਤੀ ਨੂੰ ਰੋਸ਼ਨ ਕਰ ਸਕਦੀ ਹੈ।
ਸ਼੍ਰੀ ਮਾਤਾ ਜੀ ਦੱਸਦੇ ਹਨ ਕਿ ਸਵੈ-ਬੋਧ ਤੋਂ ਬਿਨਾਂ ਧਿਆਨ ਇੰਜਣ ਨੂੰ ਚਾਲੂ ਕੀਤੇ ਬਿਨਾਂ ਕਾਰ ਚਲਾਉਣ ਦੀ ਕੋਸ਼ਿਸ਼ ਕਰਨ ਵਾਂਗ ਹੈ। ਤੁਸੀਂ ਸਿਰਫ਼ ‘ਸਟੀਅਰਿੰਗ ਵ੍ਹੀਲ’ ਨੂੰ ਮੋੜ ਕੇ ਜਾਂ ‘ਐਕਸਲੇਟਰ’ ਦਬਾਉਣ ਨਾਲ ਕਿਤੇ ਵੀ ਨਹੀਂ ਪਹੁੰਚ ਸਕਦੇ। ਇਸੇ ਤਰ੍ਹਾਂ, ਧਿਆਨ ਦੀਆਂ ਸਾਰੀਆਂ ਕੋਸ਼ਿਸ਼ਾਂ ਬੇਕਾਰ ਹਨ ਜਦੋਂ ਤੱਕ ਕੋਈ ਕੁੰਡਲਨੀ ਜਾਗ੍ਰਿਤੀ ਦੁਆਰਾ ਆਪਣੇ ਸੱਚੇ ਸਵੈ ਨੂੰ ਮਹਿਸੂਸ ਨਹੀਂ ਕਰਦਾ ਅਤੇ ਆਪਣੀ ਅੰਦਰੂਨੀ ਸੂਖਮ ਪ੍ਰਣਾਲੀ ਦੀ ਸਥਿਤੀ ਦਾ ਅਨੁਭਵ ਨਹੀਂ ਕਰਦਾ।
ਸਵੈ-ਬੋਧ ਦੁਆਰਾ ਵਿਅਕਤੀ ਕੁੰਡਲਨੀ (ਸੂਖਮ ਅੰਦਰੂਨੀ ਊਰਜਾ) ਤੋਂ ਜਾਣੂ ਹੋ ਜਾਂਦਾ ਹੈ ਜੋ ਰੀੜ੍ਹ ਦੀ ਹੱਡੀ ਦੇ ਅਧਾਰ 'ਤੇ ਹਰੇਕ ਮਨੁੱਖ ਵਿੱਚ ਰਹਿੰਦੀ ਹੈ। ਇਸ ਸੂਖਮ ਊਰਜਾ ਨੂੰ ਕਈ ਪ੍ਰਾਚੀਨ (ਪੁਰਾਣੇ) ਸੱਭਿਆਚਾਰਾਂ ਵਿੱਚ ਜਾਣਿਆ ਜਾਂਦਾ ਹੈ ਅਤੇ ਵੱਖ-ਵੱਖ ਨਾਵਾਂ ਨਾਲ ਬੁਲਾਇਆ ਜਾਂਦਾ ਹੈ। ਪੁਰਾਣੇ ਯੂਨਾਨੀ ਲੋਕਾਂ ਨੇ ਹੱਡੀ ਨੂੰ ਇੱਕ ਵਿਸ਼ੇਸ਼ ਨਾਮ "ਓਸ ਸੈਕਰਮ" (ਮਤਲਬ "ਪਵਿੱਤਰ ਹੱਡੀ") ਦਿੱਤਾ ਜੋ ਇਸ ਪਵਿੱਤਰ ਊਰਜਾ ਲਈ ਭੰਡਾਰ ਵਜੋਂ ਕੰਮ ਕਰਦਾ ਹੈ। ਜਦੋਂ ਸਵੈ-ਬੋਧ ਜਾਗ੍ਰਿਤ ਹੁੰਦਾ ਹੈ, ਇਹ ਪਰਉਪਕਾਰੀ, ਪਾਲਣ ਪੋਸ਼ਣ ਕਰਨ ਵਾਲੀ ਊਰਜਾ ਸੂਖਮ ਪ੍ਰਣਾਲੀ ਦੁਆਰਾ ਉਭਰਦੀ ਹੈ, ਸਾਡੇ ਦਿਲ ਵਿੱਚ ਵੱਸਦੇ ਸਾਡੇ ਅਸਲ ਅੰਦਰੂਨੀ ਸਵੈ (ਆਤਮਾ) ਨੂੰ ਛੂਹਦੀ ਹੈ ਅਤੇ ਪ੍ਰਕਾਸ਼ਮਾਨ ਕਰਦੀ ਹੈ, ਅਤੇ ਤਾਲੁ ਭਾਗ ਵਿੱਚੋਂ ਬਾਹਰ ਨਿਕਲਦੀ ਹੈ, ਜਿਸ ਨਾਲ ਸਾਡਾ ਧਿਆਨ ਇੱਕ ਪਰਮ ਸ਼ਕਤੀ ਵੱਲ ਵਧਦਾ ਹੈ। ਚੁੱਪ ਜੋ ਕਿ ਸਿਮਰਨ ਦੀ ਸਹਿਜ ਅਵਸਥਾ ਹੈ ਉਸਨੂੰ ਪ੍ਰਾਪਤ ਕਰਦਾ ਹੈ ।
ਕੋਈ ਵਿਅਕਤੀ ਅਸਲ ਵਿੱਚ ਕੁੰਡਲਨੀ ਊਰਜਾ ਨੂੰ ਸਿਰ ਦੇ ਉੱਪਰ ਤਾਲੁ ਭਾਗ ਤੇ, ਅਤੇ ਨਾਲ ਹੀ ਹੱਥਾਂ ਦੀਆਂ ਹਥੇਲੀਆਂ 'ਤੇ ਠੰਡੀ ਹਵਾ ਦੇ ਰੂਪ ਵਿੱਚ ਪ੍ਰਗਟ ਹੁੰਦਾ ਮਹਿਸੂਸ ਕਰ ਸਕਦਾ ਹੈ। ਇਹ ਊਰਜਾ, ਸਹਿਜ ਯੋਗ ਧਿਆਨ ਦੇ ਅਭਿਆਸ ਦੁਆਰਾ ਕਾਇਮ ਰਹਿੰਦੀ ਹੈ, ਸਾਡੀ ਪ੍ਰਣਾਲੀ 'ਤੇ ਉਪਚਾਰਕ ਅਤੇ ਸੰਤੁਲਨ ਪ੍ਰਭਾਵ ਪਾਉਂਦੀ ਹੈ। ਇਹ ਇੱਕ ਪੁਨਰ ਨਿਰਮਾਣ ਸਥਿਤੀ ਦੀ ਸਹੂਲਤ ਵੀ ਪ੍ਰਦਾਨ ਕਰਦਾ ਹੈ ਜਿਸਨੂੰ ਵਿਚਾਰ ਰਹਿਤ ਜਾਗਰੂਕਤਾ ਕਿਹਾ ਜਾਂਦਾ ਹੈ, ਜਿਸ ਵਿੱਚ ਮਨ ਅਰਾਮ ਵਿੱਚ ਹੁੰਦਾ ਹੈ ਪਰ ਵਿਅਕਤੀ ਆਪਣੇ ਆਲੇ-ਦੁਆਲੇ ਦੇ ਬਾਰੇ ਪੂਰੀ ਤਰ੍ਹਾਂ ਜਾਗਰੂਕ ਰਹੰਦਾ ਹੈ। ਜੋ ਪ੍ਰਾਚੀਨ (ਪੁਰਾਣੇ)ਯੋਗ ਧਿਆਨ ਅਭਿਆਸ ਦੇ ਹੋਰ ਰੂਪਾਂ ਤੋਂ ਸਹਿਜ ਯੋਗ ਧਿਆਨ ਨੂੰ ਵੱਖਰਾ ਕਰਦਾ ਹੈ । ਉਹ ਇਹ ਹੈ ਕਿ ਪਹਿਲਾਂ ਖੋਜਕਰਤਾਵਾਂ ਨੂੰ ਅੰਤ ਵਿੱਚ ਸਵੈ-ਬੋਧ ਪ੍ਰਾਪਤ ਕਰਨ ਲਈ ਇੱਕ ਅਧਿਆਤਮਕ ਗੁਰੂ ਦੇ ਮਾਰਗਦਰਸ਼ਨ ਵਿੱਚ ਆਪਣੀ ਸੂਖਮ ਪ੍ਰਣਾਲੀ ਨੂੰ ਸ਼ੁੱਧ (ਸਾਫ) ਕਰਨ ਵਿੱਚ ਬਹੁਤ ਸਾਲ ਬਿਤਾਉਣੇ ਪੈਂਦੇ ਸਨ। ਸ਼੍ਰੀ ਮਾਤਾ ਜੀ ਨੇ ਸਾਨੂੰ ਪਹਿਲਾਂ ਆਪਣੀ ਸੂਖਮ ਪ੍ਰਣਾਲੀ ਨੂੰ ਪਹਿਲਾਂ ਗਿਆਨ ਦੇਣ ਅਤੇ ਫਿਰ ਆਪਣੇ ਆਪ ਨੂੰ ਪੂਰੀ ਤਰ੍ਹਾਂ ਧਿਆਨ ਵਿੱਚ ਲੀਨ ਕਰਨ ਦਾ ਅਨੁਭਵ ਦਿੱਤਾ ਹੈ।
ਇਸ ਦੀ ਸਾਦਗੀ ਅਤੇ ਪਹੁੰਚਯੋਗਤਾ ਦੇ ਕਾਰਨ, 100 ਤੋਂ ਵੱਧ ਦੇਸ਼ਾਂ ਵਿੱਚ ਧਿਆਨ ਕੇਂਦਰਾਂ ਦੇ ਨਾਲ, ਇਸ ਸਧਾਰਨ, ਪਰ ਪ੍ਰਭਾਵਸ਼ਾਲੀ, ਧਿਆਨ ਦੇ ਅਭਿਆਸੀਆਂ ਨੂੰ ਲਗਾਤਾਰ ਮੁਫਤ ਕੋਰਸ ਅਤੇ ਕਮਿਊਨਿਟੀ ਸਹਾਇਤਾ ਦੀ ਪੇਸ਼ਕਸ਼ ਕਰਦੇ ਹੋਏ, ਸੈਂਕੜੇ ਹਜ਼ਾਰਾਂ ਲੋਕਾਂ ਨੇ ਸਹਿਜ ਯੋਗ ਦੁਆਰਾ ਆਪਣੀ ਸਵੈ-ਬੋਧ ਪ੍ਰਾਪਤ ਕੀਤੀ ਹੈ। ਇਸ ਨੂੰ ਕਾਰਪੋਰੇਸ਼ਨਾਂ, ਸਕੂਲਾਂ, ਹਸਪਤਾਲਾਂ, ਜੇਲ੍ਹਾਂ ਅਤੇ ਕਈ ਸੰਸਥਾਵਾਂ ਵਿੱਚ ਵੀ ਪੇਸ਼ ਕੀਤਾ ਗਿਆ ਹੈ ਜਿਸ ਦੇ ਸਕਾਰਾਤਮਕ ਨਤੀਜੇ ਹਨ।
ਸਹਿਜ ਯੋਗ ਦੁਆਰਾ ਸਵੈ-ਬੋਧ ਦਾ ਅਨੁਭਵ ਉਹਨਾਂ ਲੋਕਾਂ ਨੂੰ ਮਹੱਤਵਪੂਰਨ ਲਾਭ ਪ੍ਰਦਾਨ ਕਰਦਾ ਹੈ ਜੋ ਰੋਜ਼ਾਨਾ ਧਿਆਨ ਵਿੱਚ ਥੋੜ੍ਹਾ ਜਿਹਾ ਸਮਾਂ ਵੀ ਸਮਰਪਿਤ ਕਰਦੇ ਹਨ। ਇਹ ਤਣਾਅ ਅਤੇ ਥਕਾਵਟ ਨੂੰ ਘਟਾਉਂਦਾ ਹੈ, ਭਾਵਨਾਤਮਕ ਸੰਤੁਲਨ ਨੂੰ ਬਹਾਲ ਕਰਦਾ ਹੈ, ਅਤੇ ਸਵੈ-ਬੋਧ ਦਾ ਅਨੁਭਵ ਪ੍ਰਾਪਤ ਕਰਨ ਵਾਲੇ ਨੂੰ ਇਹ ਬਹੁਤ ਬੁਰੇ ਹਾਲਾਤਾਂ ਵਿਚ ਵੀ ਸ਼ਾਂਤੀ ਅਤੇ ਸੰਤੁਸ਼ਟੀ ਦੀ ਭਾਵਨਾ ਪ੍ਰਦਾਨ ਕਰਦਾ ਹੈ।
ਵਾਸਤਵ ਵਿੱਚ, ਸਵੈ-ਬੋਧ ਦਾ ਤਜਰਬਾ ਇੰਨਾ ਸਰਲ ਅਤੇ ਸਹਿਜ ਹੈ ਕਿ ਇੱਕ ਵਿਅਕਤੀ ਇਸਨੂੰ ਆਪਣੇ ਘਰ ਜਾਂ ਦਫਤਰ ਦੇ ਆਰਾਮ ਤੋਂ ਵੀ ਪ੍ਰਾਪਤ ਕਰ ਸਕਦਾ ਹੈ ਜਿੱਥੇ ਵੀ ਕਿਸੇ ਕੋਲ ਔਨਲਾਈਨ ਇੰਟਰਨੈਟ ਦੀ ਪਹੁੰਚ ਹੈ।
ਅਸੀਂ ਆਪਣੇ ਪਾਠਕਾਂ ਨੂੰ ਸਵੈ-ਬੋਧ ਦਾ ਅਨੁਭਵ ਕਰਨ ਅਤੇ ਸ਼ਾਂਤੀ, ਸਦਭਾਵਨਾ ਅਤੇ ਸੰਤੁਲਨ ਦੀ ਇੱਕ ਨਵੀਂ ਅੰਦਰੂਨੀ ਯਾਤਰਾ ਸ਼ੁਰੂ ਕਰਨ ਲਈ ਸੱਦਾ ਦਿੰਦੇ ਹਾਂ।
